1…
เสียงแตรดังแข่งกับเสียงเครื่องยนต์เซ็งแซ่อยู่ข้างนอกนั่น
“อะไรกันนักหนาวะ” ผมคิดอยู่ในใจ ขมวดคิ้ว พลางเอามือเคาะพวงมาลัยรถระบายอารมณ์
แยกราชประสงค์ รถผมจอดอยู่ที่นี่มาร่วม 20 นาทีแล้ว ไฟเขียวผ่านไปหลายรอบ แต่ระยะทางรวม 20 นาทีที่ผ่านมา น่าจะได้มาแค่ 50 เมตร
ตลอด 20 นาทีที่ผ่านมา
นาทีแรก
ผมนึกโกรธใครก็ไม่รู้ที่มีหน้าที่กดไฟเขียวไฟแดง เขาทำให้มันดีกว่านี้ได้ไหม ทำไงก็ได้ ให้ผมผ่านแยกนี้ไปให้ได้เสียที
นาทีที่สอง
ผมได้ยินเสียงท้องร้อง คิดในใจ ถ้าได้ไก่ KFC ซักชิ้นสองชิ้นก็น่าจะดี
นาทีที่สาม
ผมคิดถึงงานที่ยังทำไม่เสร็จ และคิดว่าจะทำยังไงต่อดี ถ้าวันจันทร์ส่งงานให้เจ้านายไม่ทัน
นาทีที่สี่
ผมยังคิดถึงเรื่องงานต่อ “เอ หรือวันจันทร์จะลาป่วย?”
นาทีที่ห้า
ผมคิดเรื่อง….
นาทีที่…
ผมคิดเรื่อง…
…
นาทีนี้
“อะไรกันหนักหนาวะเนี่ย จะติดอีกนานไม๊เนี่ย…โว๊ย….” ผมคิดในใจ
2…
เสียงแตรดังแข่งกับเสียงรถยนต์ดังอยู่เซ็งแซ่
ผมสูดหายใจ หลังหยุดจักรยานที่หลังเส้นขาวที่แยกราชประสงค์ แล้วก็เอามือเคาะเล่นเป็นจังหวะแทงโก้ที่แฮนด์
น่าจะ 2 นาทีมาแล้ว ที่ผมเห็นจราจรเป็นสีแดง ผมไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่านี้ ไฟเขียวก็สว่างขึ้น เท้าขวากดบันได ออกปั่นต่อไป
รถยนต์ขยับไปได้เล็กน้อยก็จอดอีก แต่ผมปั่นช้าๆ ลัดเลาะไปตามช่องว่างระหว่างรถยนต์ ต้องระวังพี่มอไซต์เขาด้วย เขาใช้ช่องเดียวกันกับผม แต่พวกพี่ๆเขาไวกว่า
ต้องคอยระวังให้ดี จะมัวคิดโน่นนี่อยู่ไม่ได้ เท้า มือ สายตา ต้องทำงานประสานกัน ระแวดระวัง ใจจดจ่ออยู่ที่ส่วนต่างๆของร่างกาย
20 นาทีถัดมา ผมกดบันไดเร่งรอบให้เร็วขึ้นเมื่อผ่านสามเหลี่ยมดินแดงเข้าถนนวิภาวดี รู้สึกได้ว่า หัวใจเต้นแรงขึ้นตามจังหวะการปั่น
จักรยานพุ่งทะยานไปข้างหน้า รอบขาน่าจะได้ประมาณ 80 รอบต่อนาทีแล้ว แต่ทุกส่วนของร่างกายก็ต้องตื่นตัว มือ สายตา ขา หูฟัง ต้องพร้อมอยู่เสมอ กำหนดจิตตามดูขาด้วย ซ้าย ขวา ซ้ายขวา….ในสมองไม่ได้คิดอะไร กำหนดตามดูขวาไป ซ้าย ขวา ซ้ายขวา
ผมได้กลิ่นไก่ทอด KFC โชยมากระทบจมูกเมื่อผ่านเมเจอร์รัชโยธินเมื่อผ่านอีก 20 นาทีถัดมา ผมรู้สึกว่าท้องร้อง รู้สึกได้แค่นั้น ตั้งแต่ห้าแยกลาดพร้าวมาแล้ว รถยนต์เคลื่อนตัวช้า สลับหยุดนิ่ง ผมค่อยปั่นจักรยานลัดเลาะมาเรื่อยๆ อย่างระแวดระวัง และจะปั่นได้ช้า ไปจนกว่าจะพ้นแยกเกษตร หูตาต้องพร้อมเสมอ ไม่ฟุ้งซ่าน ต้องมีสมาธิ
30 นาทีถัดมา ผมหยุดจักรยานที่หน้าบ้าน สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆครั้งหนึ่ง ผมได้กลิ่นกับข้าวโชยลอดประตูออกมาจากในบ้าน
“เย่ เย่ มีอะไรให้กินบ้างน๊อ หิวจัง” ผมคิดในใจ